Rozdział 3

 Rozdział z dedykacją dla mojej najlepszej przyjaciółki Karoliny <3

+ Rozdział, nie jest zbytnio ciekawy ale zostawiam to do waszej oceny.

_______________________________________________________

Samochodem udajemy się na stacje. Widzę dużo kamer i tłumy ludzi chcących nas pożegnać. Automatycznie zmieniam swoją rolę w obojętną, niczym nie przejmującą się dziewczynę. Wsiadam do pociągu i moim oczom ukazuje bogato urządzony wagon.

- Cały jest dla was kochani- mówi radośnie Brites. Mój dom może i nie wyglądał biednie, ale na pewno nie był tak cudowny jak ten wagon. Opiekunka pokazuje mi mój pokój i mówi:

- Idź się wykąp i przebierz słonko, a potem przyjdź na obiad- idę prosto do łazienki. Nigdy w życiu nie miałam okazji doświadczyć takiego luksusu. Mam do wyboru dziesiątki pianek, płynów, żelów do kąpieli i każdy jest o innym zapachu. Długo nie mogłam się zdecydować, lecz jednak wybieram kokosowy płyn. Ah co za cudowny zapach. Wykąpana, udaję się do garderoby, wszystko w niej jest takie ładne. Ostatecznie wybieram  koronkową jasną sukienkę, następnie czesze i wiążę włosy w koński ogon i ruszam na obiad. W salonie siedzi już Karls. Z nienawiścią spoglądam na niego, a potem siadam i nalewam sobie soku pomarańczowego. Cisza. Przerywa ją Brites wchodząca z naszym mentorem- Finnickiem. Jest on może ze dwa lata ode mnie starszy, ma brązowe włosy w lekkim nie ładzie i duże zielone oczy. Jest wysokim i dobrze zbudowanym nastolatkiem.

- Witajcie- mówi siadając koło mnie.

- Witaj- odpowiada mu Karls. Ja zamierzam milczeć przez cały posiłek, jakoś nie mam ochoty na puste pogadanki. Na szczęście nikt się do mnie odzywa.

- To dobrze- myślę. Nie jestem tu dla rozrywki, jestem tu aby przetrwać. Zaraz. Ja jestem tu dla rozrywki, ale nie dla mojej,  tylko dla  Kapitolińczków mają uciechę z tego, że patrzą na śmierć dzieci. Ta myśl sprawia, że robi mi się nie dobrze. Gdy chcę już wyjść zatrzymuje mnie Finnick.

- Nie przedstawisz się?- pyta.

- Nie- odpowiadam przesłodzonym głosem udając Brites. Nie czekając na to co powie, wychodzę. Idę do swojego pokoju i trzaskam drzwiami. Jestem cała podenerwowana tym dzisiejszym dniem, który przyniósł tyle nie dobrego. Przebieram się w piżamę i kładę się do łóżka. Postanawiam obejrzeć powtórki z dożynek. Zadziwia mnie to, że w tym roku nie ma żadnych ochotników. Dziwne, przeważnie z jedynki i dwójki zawsze się ktoś zgłasza. Zapada mi w pamięci, dziewczyna z siódemki. Wydaje się, inteligenta i przebiegła z taką osobą mogłabym zawrzeć sojusz.
-Ale na razie się tym nie martwię - myślę. Wyłączam telewizor i  nagle czuje, jak spływa mi po twarzy słona łza. Tak. To jest jedyny czas na chwilę słabości, więcej nie będę mogła sobie na to pozwolić. Rozmyślam o tym, czemu to akurat mnie spotkał taki los. Dopada mnie coraz większy szloch, którego nie potrafię oponować, jestem taka bezsilna. Nagle ktoś wchodzi do mojego pokoju.

- Nie płacz - to głos mojego mentora.

- Łatwo ci mówić - mówię przez łzy.

- Zobaczysz, znajdę ci jakiegoś sponsora nie będzie tak źle - pociesza mnie.
- Przepraszam za moje zachowanie przy obiedzie, pogubiłam się trochę. Nie wiem co mam robić.

- Będziesz zawodowcem, podszkolisz się podczas treningów. Przybierzesz maskę mordercy, w ten sposób Twoje szanse powinny sporo wzrosnąć. Ale pod jednym warunkiem.. - mówi

- Jakim?- pytam, spoglądając na niego.

- Masz więcej nie płakać.

- Postaram się - mówię cicho.

- W czym jesteś dobra?- po chwili pyta Finnick.

- Szybki biegam, potrafię nie źle rzucać nożami i w miarę sobie radzę z nożami.

- To nam powinno wystarczyć, jesteś bardziej uzdolniona od Karlsa - wyznaję. I to od razu bardziej mnie buduję to na duchu.

- Ok, potrenuje i dam radę- mówię i wycieram łzy.

- No ! I takie nastawienie mi się podoba- odpowiada łagodnym tonem/

- A teraz pozwól, że się prześpię. 

- Dobranoc- mówi cicho mentor i wychodzi z pokoju. Po chwili, dopada mnie sen.